Bruxelas pide obrigar os bancos a ofrecer transferencias en dez segundos

A Comisión Europea quere obrigar a todos os bancos da UE a ofrecer un servizo de transferencias inmediatas en euros que se executen como moito en dez segundos e ademais o seu custo non poida superar o que se aplica aos pagamentos correntes.

Bruxelas quere multiplicar con esta normativa a proporción de pagos instantáneos sobre o total de transferencias, un aspecto que ve clave en termos de competencia e de fomento da innovación, pero tamén na súa meta de impulsar a autonomía estratéxica do bloque nun amplo abanico de ámbitos.

De voluntario a obrigatorio

Así, o proxecto de regulamento abandona o enfoque voluntario que existe agora e emenda a normativa sobre a Zona Única de Pagos en Euros (SAIBA) para obrigar aos bancos do bloque para ofrecer servizos de transferencias inmediatas que se executen en menos de dez segundos.

"Non hai razóns para que os cidadáns e as empresas da UE non poidan enviar ou recibir diñeiro inmediatamente, a tecnoloxía que permite pagos instantáneos existe desde 2017", remarcou nunha comparecencia de prensa a comisaria de Servizos Financeiros, Mairead McGuinness.

Pouca implantación aínda

Ata 60 xurisdicións contan xa con sistemas de transferencias inmediatas, entre eles India, A China, O Canadá, o Reino Unido e México, e a UE lévao tentando desde 2014 con medidas voluntarias entre as entidades financeiras -como o modelo Bizum en España- pero con escaso éxito e un ritmo insuficiente no conxunto do bloque.

"Perdemos a paciencia", recoñecen fontes comunitarias, quen calcula que o bloque tardaría unha década en alcanzar os obxectivos perseguidos ao ritmo actual.

Aínda por negociar

Hoxe en día, un terzo dos bancos que operan na UE carecen de sistemas para executar pagos en cuestión de segundos e este tipo de transferencias apenas supoñían un 11 % do total a finais de 2021.

O proxecto de regulamento ten que ser negociado e adoptado polos Estados membros e o Parlamento Europeo. Entraría en vigor unha vez superado este proceso, aínda que con prazos distintos para os países da eurozona e os que non teñen a moeda común, que dispoñerían de dous anos máis.