Deixounos un dos centrocampistas máis elegantes da historia
Marchou do Deportivo ao Barcelona con 18 anos como parte do traspaso de Dagoberto Moll
No Inter conquistou a condición de estrela mundial dirixindo un dos mellores equipos da década dos sesenta
Luisito naceu o 5 de maio de 1935 na Coruña e, aínda que podía traballar na carnicería que rexentaban os seus pais na Avenida de Hércules, el preferiu poñer as botas e empezar a correr detrás do balón.
A paixón polo fútbol naceu naqueles días de recreo no Colexio dos Salesianos coruñés ata que en 1945 se integrou no equipo da Acción Católica de Santo Tomás, co que xogou un torneo infantil organizado polo Real Club Deportivo da Coruña. En 1946 realizou as probas co técnico Alejandro Scopelli que o levaron a ingresar no Deportivo, aínda que foi cedido ao Fabril, na categoría rexional, ás ordes de Rodrigo Vizoso.
Con todo, en 1953, con 18 anos, regresou ao Deportivo e debutou en Primeira División contra o Barcelona. Xogou 17 encontros oficiais e deu xa mostras do seu gran talento. Tal é así que a finais de abril de 1954 foi traspasado ao Barcelona con Josep Samitier como técnico.
Alí xogou sete tempadas e conquistou dous títulos ligueiros. E en 1957 debutou na selección nacional no Santiago Bernabeu, converténdose nun dos valedores do lembrado triunfo da Eurocopa 1964. O Balón de Ouro chegou en 1960, vestindo a camiseta blaugrana e impoñéndose na votación a Ferenc Puskás.
A súa serie continuaría, xa que na edición seguinte quedou segundo. O futbolista converteuse no primeiro español en gañar un Balón de Ouro, en 1960, unha xesta que non se repetiría ata que Alexia Putellas se fixo no fútbol feminino coas súas dúas esferas douradas en 2021 e 2022.
O arquitecto, como o alcumou Alfredo Di Stéfano, foi traspasado en 1961 ao Inter de Milán, o primeiro español en militar no club italiano, fichado polo seu técnico daquela, o arxentino Helenio Herrera, que procedía do Barcelona.
Na cidade italiana contribuíu a crear a lenda do Grande Inter, o período histórico do calcio en que o club deveu nun dos mellores do mundo. Co Inter proclamouse campión de Europa en dúas ocasións, en 1964 fronte ao Real Madrid (3-1) e na seguinte edición ante o Benfica (1-0). Gañou dúas Intercontinentais (1964 e 1965), ambas ante o Independiente arxentino.
Mentres, encargouse de que o Inter sumase tres scudetti máis para a súa vitrina (1963, 1965 e 1966). En 1970 deixou o Inter, no que xogou un total de 328 encontros e marcou 54 goles, e comprometeuse coa Sampdoria de Xénova, en que xogou ata 1973, cando deixou o fútbol como xogador.
