Francia reitera as súas fortes reticencias a un novo gasoduto con España

Francia disente profundamente do interese mostrado por Alemaña, España, Portugal e a Comisión Europea sobre a construción dun novo gasoduto coa península ibérica e mantén as súas fortes reticencias á idea de facer revivir o proxecto MidCat polo Pireneo catalán, que se abandonou en 2019.

Esta é a posición do Ministerio francés da Transición Enerxética, que non se moveu con respecto á manifestada polo Elíseo hai uns meses, a pesar das declaracións nos últimos días de diferentes dirixentes europeos nun contexto de crise enerxética pola invasión rusa de Ucraína.

O Ministerio non quixo aclarar este xoves se mantivo contactos bilaterais con España ou no marco europeo á calor desas declaracións, e tampouco entrou no feito de que se lle reproche estar a bloquear calquera proxecto de gasoduto, algo que a presidencia francesa xa rexeitou en maio.

Limitouse a lembrar os argumentos que está a ofrecer desde que o chanceler alemán, Olaf Scholz, dixo o día 11 que ese gasoduto desde a península ibérica "contribuiría masivamente a relaxar a situación actual" de problemas de abastecemento que afronta o seu país e outros do centro e do leste de Europa, e que ese conduto que "puidese construírse" agora "bótase de menos".

Francia sinala, en primeiro lugar, que un proxecto dese tipo tardaría "numerosos anos para estar operativo" entre o tempo para realizar os estudos e as obras, por non falar dos posibles recursos da poboación.

A ese respecto, lembra que cando se decidiu renunciar en 2019 ao MidCat porque para os reguladores francés e español a súa rendibilidade económica non era suficiente, era obxecto de "unha forte oposición local" no val do Ródano e por parte de asociacións ecoloxistas.

É dicir, que aínda que a ministra española para a Transición Ecolóxica, Teresa Ribeira, dixese que na parte española podería estar operativo en "oito ou nove meses", as cousas serían moi diferentes ao lado francés.

París tamén obxecta o custo "moi significativo" que implicaría, "de polo menos 3.000 millóns de euros".

Por iso considera que a construción de unidades de regasificación no norte e no leste de Europa (sobre todo en Alemaña) cos que recibir barcos de gas de países produtores que substitúan as importacións rusas "representan investimentos menores e máis rápidos".

Sobre todo se se recorre a terminais flotantes temporais máis baratas, como a que Francia vai montar no porto de Lle Havre, que se prevé que estea finalizada para setembro de 2023.

Francia cuestiona, doutra banda, a conveniencia de embarcarse nunha infraestrutura que debe estar en servizo para ser rendibilizada durante varias décadas dedicada ao gas, é dicir, a un combustible fósil que xera emisións de efecto invernadoiro cando o reto climático é reducir a cero esas emisións para 2050.

Hai que ter en conta que o Goberno francés fixo unha aposta moi forte pola enerxía nuclear, que representa a día de hoxe arredor do 70 % da xeración de electricidade, cun programa para a renovación dos reactores atómicos actualmente en servizo a partir de 2035 que supoñerá dedicar decenas de miles de millóns de euros.

Ademais, ten dúbidas de que un gasoduto poida reconverterse no futuro para o transporte de hidróxeno verde, producido por enerxías renovables, por razóns técnicas (algúns equipamentos, como compresores de alta capacidade, aínda non se desenvolveron) pero tamén polas incertezas económicas sobre o futuro desa enerxía.

"Todos eses elementos deben ser obxecto dun diálogo entre os Estados membros (da UE) implicados para ter en conta tanto os retos de solidariedade europea que son esenciais, pero tamén os nosos obxectivos climáticos", subliña o departamento que dirixe a nova ministra Agnès Pannier-Runacher.

Na actualidade hai dous gasodutos entre España e Francia no extremo occidental dos Pireneos, un en Biriatou e outro en Larrau, que están a funcionar a pleno rendemento desde o comezo da guerra en Ucraína para tentar compensar un eventual corte total da subministración por parte de Rusia.

Pero eses dous gasodutos teñen unha capacidade moi limitada (225 xigawatts hora ao día) e están lonxe de ser suficientes para alimentar os países de Europa central e oriental co gas que podería tratarse nas terminais de regasificación da península ibérica.