Macron, ante a previsible caída do Goberno francés este mércores, descarta dimitir: "É ficción política"

O presidente de Francia Emmnauel Macron dá xa por descontado que o seu primeiro ministro Michel Barnier caerá este mércores vítima dunha moción de censura, e os medios galos aseguran que, desde Arabia Saudita, onde efectúa unha visita de Estado, está xa buscando substituto.

Mentres os chamamentos á "responsabilidade" dos ministros parecen caer en terreo ermo, os representantes da esquerda e, sobre todo, a líder da extrema dereita Marine Le Pen confirman o adiantado a véspera: Barnier será o primeiro ministro máis breve desde a Segunda Guerra Mundial.

O "caos" e a "inestabilidade" que auguran no Executivo, a "tempestade" financeira que se abate sobre Francia, cuxa prima de risco se relaciona coa de Grecia, non convenceron a oposición de cambiar de posición.

O propio primeiro ministro acudía esta noite ás dúas cadeas máis vistas da televisión, a privada TF1 e a pública France 2, para, en horario de máxima audiencia, lanzar unha última chamada de auxilio, cando parece que a súa sorte está botada.

"É posible que haxa un reflexo de responsabilidade (...) Está en xogo o interese superior do país", declarou, á vez que insinuou que non aceptaría volver ser nomeado primeiro ministro, cargo no que leva só tres meses.

Antes, tivo unha penúltima intervención ante os deputados, durante a sesión de control do Goberno, na que, lacónico, asegurou que se o seu Executivo cae "todo será máis difícil, máis grave".
 

Michel Barnier (dereita) despois da súa toma de posesión

Barnier chegou á xefatura do Goberno tras dous meses de impasse político e outro de conversacións no Elíseo ata que o presidente optou polo perfil do veterano exnegociador do Brexit como única forma de reconciliar as tres familias políticas que sentan a partes case iguais na Asemblea xurdida das lexislativas de xullo pasado.

Rexeitado desde o primeiro momento pola esquerda, que reclamaba o posto para un dos seus ao ter máis deputados ca os outros dous bloques, o conservador moderado contaba co aval vixiante de Le Pen, que, con todo, non soportou a proba do primeiro gran texto orzamentario.

Pero a química entre Barnier e Macron non foi nunca fluída e, segundo publica o vespertino Le Monde, o presidente descubría os proxectos do Goberno ao ler a prensa.

O primeiro ministro rompeu, ademais, cun dos principios do macronismo, o de manter ao mínimo os impostos empresariais como auténtico motor da economía.

O presidente foi abandonando a escena nacional en favor da internacional e, símbolo diso, é que Barnier o informou da súa intención de expoñerse a unha moción de censura cando voaba no avión presidencial camiño de Riad.

Desde a capital saudita, Macron confiou en que a moción termine por non prosperar e respondeu aos chamamentos para que dimita pola nova crise política que se aveciña no país.

"Ficción política"

"Iso (dimisión) é política de ficción, non ten ningún sentido", declarou durante unha conversa con xornalistas franceses desprazados a Arabia Saudita.

Agora terá que regresar á escena nacional e con pouca marxe de manobra, polo que terá que actuar con urxencia. Pero segundo varios medios, Macron leva días avaliando as súas opcións.

Entre os nomes que se manexan, o que soa con máis forza é o do actual ministro de Defensa, Sébastian Lecornu, que é o único que leva no Goberno desde que Macron accedeu ao Elíseo en 2017.

Fiel entre os fieis do presidente, suma a vantaxe de que conta con certa mirada favorable de Le Pen, o cal pode servir para lograr os pactos que Barnier non soubo conseguir.

O mesmo que o veterano centrista François Bayrou, que é outro dos candidatos ao posto, o que culminaría unha avultada carreira política na que foi varias veces ministro e candidato ao Elíseo.

Comparte con Le Pen a súa imputación nun caso de financiamento ilegal de partidos con fondos do Parlamento Europeo, da que foi absolto por falta de probas, e o feito de ser favorable a un sistema electoral máis representativo.

Por contra, cada vez perde máis peso que o presidente nomee un primeiro ministro procedente da esquerda.

O socialista Bernard Cazeneuve, que xa ocupou o cargo seis meses no último tramo da presidencia de François Hollande, xa soou en setembro pasado, pero nin sequera o seu partido, enrolado na alianza de esquerdas con comunistas, ecoloxistas e, sobre todo, melenchonistas, acolleu a idea con entusiasmo.

Outra opción é apostar polo actual ministro do Interior, Bruno Retailleau, representante da á máis dura e conservadora da dereita tradicional, que comparte ideas con Le Pen en temas de inmigración e seguridade.