O Supremo absolve a Rafael Louzán do delito de prevaricación: "Isto fai xustiza e estou moi contento"

O Tribunal Supremo absolveu o presidente da Real Federación Española de Fútbol (RFEF), Rafael Louzán, do delito de prevaricación administrativa polo que fora condenado pola Audiencia Provincial de Pontevedra a 7 anos de inhabilitación para emprego ou cargo público.

Louzán remarcou que non sabe se elixise mellor día xunto a todo o fútbol español para celebrar a súa absolución por parte do Tribunal Supremo do delito de prevaricación administrativa.

"Isto fai xustiza e estou moi contento e feliz. Quero agradecer a todas as persoas que confiaban en min. Eu estaba seguro de que ía pasar isto e non se se elixise mellor día que este xunto a todo o fútbol español", dixo o presidente á saída da reunión da Real Federación Española de Fútbol xunto a clubs de Primeira -salvo o Real Madrid-, Segunda e responsables de LaLiga e o Comité Técnico de Árbitros (CTA).

"Sempre cremos que fixemos o correcto e o que tocaba, porque a miña actuación foi estritamente legal. Quero agradecer aos meus amigos e á miña familia que sufriron moito por esta situación. Só faltábanme eles neste día", engadiu.

A Sala do Penal do Supremo deulle a razón a Louzán, que foi condenado pola súa xestión á fronte da Deputación de Pontevedra pola concesión dunha subvención de 86.311 euros para abonar unhas obras de mellora no campo de fútbol do municipio de Moraña. 

Esta decisión resolve o debate sobre a súa permanencia á fronte da RFEF, cargo para o que foi recentemente elixido presidente.

A Sala anula a sentenza da Audiencia de Pontevedra que condenou a Louzán e aos outros tres acusados polo mesmo delito -o exdirector de Infraestruturas da Deputación, o administrador e un representante do construtora- pero absolveunos do delito de fraude á Administración polo que tamén foron condenados por un xulgado da cidade do Lérez a dous anos de prisión cada un.

O tribunal non ve prevaricación nun suposto como o examinado, no que se adxudica un contrato para pagar ao contratista unhas obras xa realizadas e que non se abordaron por unha conivencia entre os involucrados. Sinala que este delito require non só da existencia dunha resolución arbitraria, senón emitida para producir un resultado materialmente inxusto, e conclúe que neste caso a Administración contratante estaba obrigada a abonar as obras xa realizadas.

Os feitos probados recollen que o 30 de decembro de 2011 a Deputación e o Concello de Moraña asinaron un convenio para instalar herba artificial no campo de fútbol O Buelo e realizar outras edificacións anexas. A Deputación asumiu a redacción do proxecto por 21.122 euros e a súa posterior execución a través dunha subvención de 999.561 euros, adxudicándose o proxecto a Construcións Eiriña.

Terminada a obra, por razóns que a investigación non desvelou, a empresa realizara actuacións que non estaban contempladas no proxecto inicial. Posto que estes traballos non podían pagarse coa primeira subvención, a Deputación acordou en 2013 conceder unha segunda subvención que cubrise o custo das obras non previstas inicialmente. Con posterioridade convocouse un concurso para executar estas obras, coa decisión predeterminada de adxudicalo, como así se fixo, á empresa que xa as executou materialmente.

A sala destaca que a tramitación do concurso foi claramente irregular, pero que o delito de prevaricación necesita ademais dunha decisión con contido materialmente inxusto.

A xurisprudencia do Supremo reflicte que sempre que se realizan obras que non estaban comprendidas no proxecto que serviu de base ao contrato administrativo, están a levarse a cabo modificacións do devandito proxecto, sendo aplicable a todos estes supostos o principio que prohibe o enriquecemento inxusto da Administración.

Con todo, "de ningún xeito pode asumirse que a demolición da obra ou o impago dos traballos recibidos, fose a actuación que impoñía o ordenamento xurídico ao presidente da Deputación e que fosen precisamente eses os comportamentos garantidos coa ameaza da sanción penal que lle foi imposta". "A obrigación imposta polo ordenamento xurídico era, como se subliñou coa doutrina xurisprudencial antes exposta, o pago das modificacións desenvoltas", engaden.

Con todo, o Supremo di que esa "atipicidade penal non equivale a proclamar a irrelevancia dos feitos, eventualmente suxeitos ás oportunas responsabilidades administrativas ou contables, se a iso houbese lugar e se tivese por conveniente".