Os países da UE alcanzan un acordo para reformar as normas de asilo

Os ministros do Interior da Unión Europea (UE) lograron este xoves un acordo para reformar as normas de asilo en que se contempla que os estados membros poderán negarse a acoller no seu territorio solicitantes de asilo procedentes doutros países comunitarios se pagan 20.000 euros por persoa rexeitada.

En concreto, os Vinte e sete alcanzaron un pacto sobre o regulamento de xestión do asilo e a migración e sobre o regulamento dos procedementos de asilo.

Na conferencia de prensa posterior ao encontro, a ministra sueca de Migración, Maria Malmer Stenergard, cuxo país ocupa a presidencia da UE, especificou que só dous países votaron en contra dos regulamentos, mentres que catro abstivéronse. Para que os dous regulamentos saísen adiante bastaba coa maioría cualificada.

Tras o pacto entre os estados membros, deberán comezar as negociacións co Parlamento Europeo. Desas conversacións sairán os textos lexislativos definitivos.

Malmer Stenergard afirmou que o regulamento de xestión do asilo e a migración "mellorará o funcionamento" do regulamento de Dublín, que determina que Estado membro da Unión é responsable de examinar unha solicitude de asilo.

Segundo a ministra sueca, a determinación do Estado membro responsable de examinar a petición de asilo será "máis estable" co texto acordado.

Recolocación ou pago para negarse a acoller solicitantes

Para asegurar a solidariedade entre estados, os países da UE poderán elixir entre a propia recolocación dun Estado membro a outro e o pago de diñeiro se se negan a acoller solicitantes de asilo. Se non queren acoller persoas, tamén poden optar por medidas operativas, como o despregamento de persoal. Así, as recolocacións deixan de ser obrigatorias.

O texto pactado permite a un Estado membro negarse a acoller no seu territorio a un solicitante de asilo procedente doutro país comunitario se abona 20.000 euros por persoa rexeitada.

O ministro español do Interior, Fernando Grande-Marlaska, sinalou tras a reunión que vai haber un mínimo de 30.000 persoas que deberán ser recolocadas ao ano.

Indicou, ademais, que se establecen "unhas contribucións financeiras non menores de 660 millóns de euros ao ano para a política migratoria".

Garantías procesuais para os demandantes de asilo

Sobre o regulamento dos procedementos de asilo, Malmer Stenergard especificou que establecerá un proceso de asilo "máis simple e máis efectivo" e conterá "garantías procesuais para os demandantes".

O Consello, que reúne os estados membros, sinalou nun comunicado que racionaliza as disposicións procesuais (por exemplo, a duración do procedemento) e establece estándares para os dereitos do solicitante de asilo (dispoñer do servizo dun intérprete ou ter dereito a asistencia e representación legal).

Situación nas fronteiras

O regulamento introduce como novidade procedementos fronteirizos obrigatorios, co fin de avaliar rapidamente nas fronteiras exteriores da UE se as solicitudes de asilo son ou non admisibles. As persoas suxeitas ao procedemento de asilo en fronteira non están autorizadas a entrar no territorio do Estado membro.

"O procedemento fronteirizo aplicaríase cando un solicitante de asilo presente unha solicitude nun paso fronteirizo exterior, tras ser detido en relación cun cruzamento fronteirizo ilegal e tras o desembarco tras unha operación de procura e salvamento", indicou o Consello.

O procedemento é obrigatorio para os Estados membros se o solicitante "é un perigo para a seguridade nacional ou a orde pública, enganou ás autoridades con información falsa ou ocultando información" e se o solicitante ten unha nacionalidade cunha taxa de recoñecemento do estatuto de refuxiado inferior ao 20 %", segundo o Consello.

"A duración total do procedemento fronteirizo de asilo e retorno non debe ser superior a 6 meses", engadiu.

O pacto contempla que o Estado membro de entrada sexa responsable de tramitar a solicitude de asilo durante dous anos.

Denegación do asilo

En casos en que se denegue o asilo e a persoa sexa devolta a un país extracomunitario que non é o seu Estado de orixe, será cada Estado membro o que determine se hai unha conexión entre esa persoa e o país de tránsito ao que se lle quere enviar.

A comisaria europea de Interior, Ylva Johansson, asegurou que ten que ser un país seguro e que debe haber unha conexión entre a persoa devolta e ese país terceiro. Tamén pode darse o caso de que o individuo acepte voluntariamente ir.

Como exemplos de conexión, o acordo menciona que a persoa estivese alí ou teña familiares no territorio, segundo Johansson, quen recoñeceu que pode haber outras razóns para considerar que existe conexión.

Ao preguntarlle por se un mero tránsito polo país durante a ruta migratoria cara á UE se consideraría conexión, a ministra sueca afirmou que corresponde aos estados membros decidilo.