A Audiencia Nacional rexeita os recursos do expresidente do Popular Ángel Ron e xulgarano por estafa

O xuíz da Audiencia Nacional José Luis Calama rexeitou o recurso do expresidente do Banco Popular Ángel Ron e confirmou que debe ser xulgado por presuntos delitos de estafa a investidores e falsidade contable na ampliación de capital de 2016, posto que os estados financeiros dese ano e de 2015 non reflectían a imaxe fiel da entidade ao estar "conscientemente" manipulados ou alterados.

Nun auto, recollido por Europa Press, o titular do Xulgado Central de Instrución Número 4 desestima o recurso que Ron interpuxo contra o auto polo que o xuíz propuxo sentalo no banco dos acusados. A súa defensa, en concreto, aseguraba que a investigación puxera de manifesto "a ausencia de todo indicio de actuación delituosa" na súa xestión.

En concreto, o letrado de Ron aseguraba que o auto recorrido carecía "de fundamento racional", non se correspondía "co resultado obxectivo das dilixencias de investigación" e prescindía "da abundante proba documental, testifical e significativamente pericial, para fundamentar a tese incriminatoria nunha particular e subxectiva visión da normativa e práctica bancarias".

Para o xuíz, con todo, tanto no auto de pase a procedemento abreviado como neste que desestima o seu recurso de reforma expóñense o resultado das inspeccións "in situ" realizadas polo organismo supervisor e tamén polos informes periciais dos inspectores do Banco de España, que conteñen uns "feitos incriminatorios clarísimos".

Respecto á alegación do exdirectivo de que só participou na ampliación de capital do ano 2016, o xuíz asegura que "non é verdade", debido a que interveu no seu deseño, determinando que a cantidade que se ía pedir ao mercado fose de 2.506 millóns de euros.

Perfectamente informado dos déficits

Neste sentido, indica que Ron "permitiu que se aprobase a ampliación de capital sen poñer ao dispor dos conselleiros un estudo detallado que explicase de onde viña a necesidade de ampliar capital por ese importe, e non por máis ou por menos".

"A intervención verbal dos letrados de Linklaters foi soamente xurídica e, polo que consta na acta, non moi exhaustiva, máis ben o contrario. Ese consello foi unha manifestación clara de déficit de gobernanza e, ao noso xuízo, adoeceu de información e de debate", sostén o maxistrado.

Así as cousas, engade que Ron estaba perfectamente informado dos déficits ocultos de provisións que estaban a aflorar coa OSI -inspección in situ- do BCE. Como presidente do Consello, recibía as actas das comisións de auditoría e de riscos nas que aflorou este tema.

Ademais, incide Calama, presidía a comisión delegada na que estaban os presidentes da comisión de auditoría e riscos. "Dificilmente pode falarse -como sostén o recorrente- dunha especie de responsabilidade obxectiva polo cargo respecto do presidente do consello de administración de BP, quen presidía a súa comisión delegada cunha clara vocación executiva; liderando a ampliación de capital do ano 2016", afirma.

Así mesmo, subliña o xuíz, "chama a atención o silencio absoluto do recurso sobre a trama Thesan, unha sociedade de capital risco especializada na compra de empresas en crises que operou co banco.

Non era unha figura "meramente representativa"

Nesta liña, o maxistrado explica que Ron non tiña só unha función representativa, senón que era o máximo responsable da administración de Banco Popular: "Nada menos que presidente do seu Consello de Administración".

"Era presidente executivo e presidía tamén a comisión delegada do Consello. Impulsou a ampliación de capital do ano 2016. Permitiu que se aprobase dita ampliación, cun déficit de gobernanza notable, e sen explicar minimamente as bases de cálculo dos 2.506 millóns da ampliación. O señor Ron estaba ao tanto do déficit de provisións que afectaba o balance de BP durante os anos 2015 e 2016", insiste Calama.

O xuíz advirte de que, tal e como se expón na guía de autoridade bancaria europea (EBA) sobre goberno interno e no propio regulamento do Consello de Administración de Banco Popular, o presidente do Consello "non é unha figura ornamental ou meramente representativa", senón o máximo responsable da administración do banco.

En canto á actuación dos organismos supervisores que apunta o recurso do expresidente do Popular, o instrutor responde que o xulgado non investigou aos supervisores do Banco de España, a Comisión Nacional do Mercado de Valores ou ao Banco Central senón a actuación do Popular en relación coas importantes alteracións da súa contabilidade que, ao seu xuízo, ten natureza delituosa e que implicaron a presunta estafa aos investidores que acudiron á ampliación de capital do ano 2016.

O máis perigoso "é non cumprir a lei"

Afirmar como fai o recurso, di Calama, que o exgobernador do Banco de España Luis María Linde era o máximo expoñente da supervisión é descoñecer que o Banco Popular, como entidade sistémica, desde o 4 de novembro de 2014 estaba baixo a órbita supervisora do Banco Central Europeo (BCE). Era esta entidade, afirma, a que decidía como e cando se supervisaba o Popular.

O maxistrado tamén se refire ao argumento do recurso que sinala que "resulta sumamente perigoso desprezar e prescindir das opinións e instrucións que contemporaneamente recibía Banco Popular por parte de Banco de España e BCE, que viron o seu reflexo na causa a través das comunicacións remitidas polos citados organismos".

Para Calama, "o máis perigoso de todo é non cumprir a lei e vulnerala de forma deliberada". No caso do Popular, advirte, infrinxiu a normativa legal mediante a alteración premeditada da clasificación contable de determinados acreditados e incumpriu a normativa relativa aos recortes de valoración contable dos activos adxudicados, unha parte dos cales estaban sobrevalorados por taxacións "ad hoc" para encubrir déficits de provisións.

"Ampararse na denominada supervisión prudencial non pode implicar a impunidade dos incumprimentos legais, como unha especie de taumaturxia sandadora dos mesmos. De ser así, o sistema financeiro quedaría suxeito a unha inseguridade xurídica e se desmoronaría como un castelo de naipes. O recorrente non pode pretender transferir a súa responsabilidade polos incumprimentos legais ao supervisor. Esa é a súa responsabilidade e non do supervisor", conclúe.