Boris Johnson: dunha vitoria histórica á súa caída en desgraza

O político conservador británico Boris Johnson pasou en dous anos e medio de gañar unha histórica maioría absoluta nas eleccións do 12 de decembro de 2019 a caer en desgraza dentro e fóra do seu partido polo que os seus críticos cualifican de incompetente xestión e falta de escrúpulos.

A pesar do seu recoñecido carisma e instinto de supervivencia, os seus erros, enganos, as acusacións de corrupción e, sobre todo, de romper as normas da pandemia acabaron fartando a algúns dos seus colegas conservadores, que o someten este luns a unha moción de censura interna, e ao electorado, que o penaliza ultimamente nas enquisas e nas urnas.

O desgaste polo caso das festas ilegais en Downing Street durante os confinamentos, ás que el mesmo asistiu e polo que foi multado, levou un grupo dos seus deputados a tratar de instigar hoxe un cambio de rumbo no Goberno.

Con todo, é posible que Johnson, que tantas crises políticas superou, gañe tamén a votación desta noite, o que o protexería durante doce meses doutro desafío ao seu liderado.

Mentres tanto, unha comisión parlamentaria investiga se mentiu á Cámara dos Comúns, pecado capital en Westminster, o que aumenta a presión sobre a súa xa precaria reputación e ameaza tamén o seu futuro.

Mandato polémico

A pesar da súa popularidade entre as bases e, ata o de agora, o apoio da prensa conservadora, o seu mandato estivo marcado pola polémica, tanto pola proliferación de escándalos como polo seu enfoque das relacións coa Unión Europea (UE) e da crise sanitaria.

Johnson chegou ao poder inicialmente o 24 de xullo de 2019, tras impoñerse nunhas eleccións dentro do Partido Conservador para substituír á súa antecesora, Theresa May, vítima expiatoria do Brexit e que acabou dimitindo tras superar unha moción de censura entre os seus colegas como a que se convoca hoxe.

Nese momento, cunha maioría escasa, o seu principal obxectivo foi renegociar un acordo con Bruxelas para executar a saída da UE. A fin de neutralizar aos seus colegas proeuropeos, aconsellado polo seu hoxe archiinimigo Dominic Cummings, no verán de 2019 pediu á raíña Isabel II que decretase unha suspensión temporal do Parlamento, unha medida declarada ilegal polo Tribunal Supremo.

O político do coidadosamente despeiteado de pelo louro logrou un novo pacto cos Vinte e sete -incluído o protocolo para Irlanda do Norte do que agora se arrepinte- e convocou eleccións anticipadas para o 12 de decembro, que gañou coa maioría conservadora máis rotunda desde 1987, grazas ao voto inédito de antigos feudos laboristas.

O Reino Unido saíu da UE o 31 de xaneiro de 2020 e todo pintaba ben para o seu proxecto e perspectivas, pero chegou a pandemia e houbo de abandonar as súas grandiosas ambicións para centrarse en confrontar a emerxencia.

O propio Johnson recoñeceu que se equivocou na súa xestión inicial, cando postergou o confinamento, apostando pola inmunidade colectiva, e restou importancia ao virus, polo que el mesmo foi ingresado en abril de 2020.

As negociacións para mellorar o protocolo norirlandés tampouco chegaron a bo porto e deterioraron a relación bilateral, á vez que Irlanda do Norte está sumida nunha crise política pola polarización dos seus líderes.

A oposición laborista sinala a súa tendencia para contradicirse e a xustificar as súas faltas como mostra de que non é de confianza e de que antepón a súa carreira ao ben do país.

Máis vidas ca un gato

Nacido o 19 de xullo de 1964 en Nova York pero criado sobre todo en Inglaterra, Alexander Boris de Pfeffel Johnson ten raíces aristocráticas, e educouse no elitista colexio de Eton antes de licenciarse na universidade de Oxford.

Coñecido como Boris a secas, en 1987, grazas a contactos familiares, entrou en prácticas no diario 'The Times', de onde foi despedido por falsificar unha cita, e foi columnista do 'Telegraph' e director entre 1999 e 2005 da revista irmá 'The Spectator', nos que suscitou críticas por indisciplina laboral e comentarios racistas, clasistas e sexistas.

En 2001 gañou un escano nos Comúns, levantado pola súa fama como presentador ocasional dun programa televisivo, e entre 2008 e 2016 foi alcalde de Londres, cando destacou por proxectos caprichosos como unha ponte que nunca se chegou a construír.

Tras abandeirar a campaña pola saída da UE no referendo de 2016, foi nomeado por May ministro de Exteriores, cargo do que dimitiu en xullo de 2018 por discrepancias coa súa xefa sobre o Brexit. Un ano despois cumpriu o seu soño de chegar a primeiro ministro.

Tamén a súa vida persoal estivo dominada por un publicitado caos. Tras divorciarse en 1993 da súa primeira esposa, Allegra Mostyn-Owen, en 2020 cortou lazos coa segunda, Marina Wheeler, nai dos seus catro fillos maiores.

En 2021 casou con Carrie Symonds, 24 anos menor que el e nai dos seus dous fillos pequenos. Ten unha sétima filla froito dunha das súas múltiples relacións extramatrimoniais.