O médico que tratou o papa: "Tivemos que elixir entre deixalo ir ou probar con todo"

O médico do hospital Gemelli que se ocupou de Francisco durante a súa hospitalización, Sergio Alfieri, explica que houbo un momento "en que se tivo que decidir entre parar e deixalo ir ou probar con todos os medicamentos e terapias posibles, correndo un risco moi alto", nunha entrevista publicada este martes no diario Correr della Sera.

Alfieri, que xa operou a Francisco, de 88 anos, en pasadas ocasións, afirma nesta entrevista que nese momento "Francisco sabía que podía morrer" e "os que estaban ao seu redor tiñan bágoas nos ollos", e el mesmo dixo: "Isto é malo".

O peor momento dos 38 días que o pontífice arxentino pasou no hospital por unha infección respiratoria que derivou nunha pneumonía bilateral foi o 28 de febreiro, cando tivo un episodio de broncoespasmo.

"Por primeira vez vin bágoas nos ollos dalgunhas persoas ao seu redor. Persoas que, segundo puiden entender durante este período de hospitalización, quéreno sinceramente, como a un pai. Todos sabiamos que a situación empeorara aínda máis e que existía o risco de que non o lográsemos", desvela Alfieri.

E explica: "Tivemos que elixir entre parar e deixalo ir ou forzalo e probar todos os medicamentos e terapias posibles, correndo o risco moi alto de danar outros órganos. E ao final tomamos este camiño".

Tomou a decisión, revela o doutor do Gemelli, "Massimiliano Strappetti, o seu médico persoal, que coñece perfectamente os desexos do papa", quen dixo: 'Téntao todo, non te rendas'. Iso é o que todos pensabamos tamén. E ninguén se rendeu".

Sinala que o papa se deu conta de que podía morrer "porque mesmo cando a súa condición empeorou, estaba completamente consciente".

"Aquela noite foi terrible, el sabía, como nós, que quizais non sobrevivise a aquela noite. Vimos o home que estaba a sufrir. Pero desde o primeiro día pediunos que lle dixésemos a verdade sobre as súas condicións", engade.

"Durante días corremos o risco de danar os riles e a medula ósea, pero seguimos adiante, daquela o organismo respondeu aos tratamentos e a infección pulmonar mellorou", describe.

Despois chegou o segundo episodio en que o papa estivo a piques de morrer: "Estabamos a saír do momento máis duro, mentres o papa comía, vomitou e aspirou. Foi o segundo momento verdadeiramente crítico porque nestes casos, se non se rescata con prontitude, existe o risco de morte súbita ademais de complicacións nos pulmóns que xa eran os órganos máis comprometidos. Foi terrible, realmente pensamos que non o lograriamos".

Lembra Alfieri que houbo un momento particular: "Cando, no momento máis difícil, me colleu a man durante uns minutos como buscando consolo".

Tamén destaca o bo humor do papa durante toda a súa estancia no hospital e conta: "En canto empezou a sentirse mellor pediu dar unha volta pola sala. Preguntámoslle se quería que pechásemos os cuartos dos pacientes, pero en lugar diso mirou ao seu redor en busca da mirada dos outros pacientes. Desprazábase en cadeira de rodas, un día saíu do cuarto cinco veces, quizais máis".

E explica que unha tarde "entregoulle o diñeiro a un dos colaboradores e ofreceu pizza a quen o axudaba ese día".

Sobre o regreso ao Vaticano, á súa residencia en Santa Marta, Alfieri comenta que unha mañá díxolle: "Sigo vivo, cando imos para a casa?”.

E sobre os rumores de que falecera, explica que o papa "sempre estaba informado do que ocorría e sempre reaccionaba coa súa ironía habitual".

Respecto á nova etapa de convalecencia, destaca que "hai prescricións que se deben observar, como evitar o contacto con grupos de persoas ou con nenos que poidan ser vehículo de novos contaxios. Cando se foi conversamos e prometemos non desperdiciar o esforzo que realizaramos".

"Pero el é o papa, non somos nós os que podemos ditar o comportamento", engade.