Serrat despídese dos escenarios en Barcelona conmovido e feliz

A dous pasos da rúa na que naceu e onde o seu pai lle regalou a súa primeira guitarra, despediuse para sempre dos escenarios este venres Joan Manuel Serrat, nun concerto memorable que pechou conmovido e feliz, "porque todo o que empeza ten que acabar, e se acaba ben é fantástico".

Con estas palabras e cun recordo para Salvador Escamilla, Quico Sabaté e Joan Ollé, o 'Nano do Poble Sec' desapareceu entre as cortinas do escenario do Palau Sant Jordi, acirrado cunha longa ovación, tras dúas horas de cancións cargadas de recordos e melodías sempre emotivas, que foron  nesta xornada a máis porque non volverá entoalas en directo.

Minutos antes de empezar o concerto, un espectador chamado Enric entraba pola porta e confesaba: "Hai moitos anos que non vou a un concerto, pero a este tiña que vir porque teño a mesma idade que Serrat, vinlle empezar, vinlle facerse famoso e téñome que despedir".

Serrat fará 79 anos o 27 de decembro, dentro de catro días, e os da súa quinta non lle esquecen, aínda que a subida á montaña de Montjuic onde está o Palau Sant Jordi non é apta para todas as idades.

Enric fixo o esforzo acompañado de Anna, a súa filla de cincuenta anos, e Maria, a súa neta de vinte, porque Serrat teceu complicidades ao longo da súa longa carreira con varias xeracións e persoas de todas as idades encheron ata a última cadeira das máis de 15.000 do recinto. Enric, Anna e María, anónimos seguidores do cantautor, compartiron emocións este venres cos moitos políticos e artistas famosos que coparon a zona VIP e as primeira filas.

O presidente de Goberno, Pedro Sánchez, acudiu xunto a outros políticos, como o ministro de Cultura e Deportes, Miquel Iceta, e a alcaldesa de Barcelona, Ada Colau, e músicos, como os irmáns Muñoz de Estopa e xornalistas como Jordi Évole.

Anónimos e famosos, todos gozaron no Palau Sant Jordi dunha festa inesquecible, na que tanto sobre o escenario como nas bancadas e a platea mandaron as emocións, e uns e outros pasaron da alegría a nostalxia e de melancolía á euforia en cuestión de minutos.

Para os seus paisanos, os que naceron como el a beiras do Mediterráneo, e para os que viñeron de lonxe para dicirlle adeus, Joan Manuel Serrat preparou un repertorio especial, con máis cancións en catalán do que foi habitual na xira de despedida 'O vicio de cantar 1965-2022', que empezou en Nova York hai oito meses e que chegou ao seu fin, despois de percorrer toda España e América.

'Temps era temps' é a canción que abriu unha viaxe sentimental que empezou con imaxes da posguerra española na gran pantalla do escenario e unha lembranza para aqueles nenos que, como el, naceron en "unha grande e libre" e entretíñase con 'Metro Goldwyn Mayer' e "tómao ou o deixa".

Logo lembrou á súa nai con 'Cançó de bressol', ao seu pai con 'O carrusel do Furo', á rúa do Poble Sec que lle viu crecer en 'O meu carrer', á súa cidade natal con 'Barcelona i jo' e ao seu querido Miquel Hernández con 'Nanas da cebola'.

O publico, que non tivo que deixarse convencer porque chegou xa convencido e entregado, aplaudiu antes e despois de cada canción, e nalgunhas tamén no medio.

Pero aínda faltaba moito material sensible: 'Para a liberdade' levantou o público dos seus asentos, 'A tieta' fixo chorar a máis dun e 'Mediterráneo' podería ser a apoteose, pero tivo que disputala con 'Pare', 'Plany ao mar', 'Cantares', 'Paraules d'amor' e 'Unha guitarra', esta última el só no escenario.

Serrat, que en todos estes anos aprendeu a estar en todas partes como na casa, puido gozar do pracer de ser profeta na súa terra. Porque quizais, como di Antonio Machado e el canta, nunca perseguiu a gloria, nin deixar na memoria dos homes a súa canción, pero conseguiu as dúas cousas.