"Iso non soa ben, porque non nos axuda", asegura Kwesi que lle dixo a armadora do Pitanxo

A armadora do Villa de Pitanxo, Pesqueiras Nores Marín, pediría a Samuel Kwesi, un dos sobreviventes do naufraxio do pesqueiro, que cambiase a súa versión sobre o acontecido na madrugada do pasado 15 de febreiro a 450 quilómetros da costa de Terra Nova, no Canadá.  

"Iso non soa ben, porque non nos axuda", serían algunhas das palabras que lle dixeron desde a empresa a Kwesi para que mentise acerca do que el mesmo viviu durante os últimos minutos que o barco permaneceu flotando, segundo se desprende da declaración do mariñeiro ante a Garda Civil á que tivo acceso Europa Press.  

Samuel Kwesi mantivera desde un principio unha versión dos feitos ante os mariñeiros do Playa Menduiña 2, o barco que os rescatou, asegurando que o Pitanxo embarrara (o aparello de pesca atascouse no fondo do mar), polo que o barco escorou e comezou a entrar auga, facendo que posteriormente parase o motor.  

Con todo, despois variou as súas palabras logo de ter presións tanto da armadora como do patrón, Juan Padín. Aínda que finalmente admitiu que iso non era verdade e volveu contar o mesmo discurso que manifestara ante os mariñeiros do Playa Menduiña 2.  

"É mellor dicir..."

"Iso non cadra, é mellor dicir que primeiro parou o motor e logo a máquina", indicáronlle desde a compañía a Samuel Kwesi, segundo a declaración deste último ante a Garda Civil. Foi no propio Playa Menduiña 2, antes de chegar a terra, cando en varias conversacións telefónicas cun responsable da empresa, ao que identifica, trataron de facer que cambiase a súa versión.  

Entre outras cuestións, Samuel defende que a armadora lle insistiu en que non dixese que o capitán non dera o sinal de abandono do buque, e en que asegurase que primeiro parou o motor principal e logo as máquinas de recollida do aparello.  

Ademais, nunha segunda chamada a empresa coméntalle que tiña que manifestar que realizaran exercicios de salvamento e emerxencia, a pesar de que o mariñeiro asegura que nunca se levaron a cabo.  

Nos días seguintes seguiu recibindo chamadas da armadora, nas que sempre se puña o foco en que cambiase tres puntos importantes da súa versión: "respecto de que primeiro parou o motor principal e logo as máquinas; que o capitán dera o sinal de abandono do buque e que se fixeran simulacros de emerxencia".  

Preguntado por se sentiu ameazado ou coaccionado, Samuel respondeu á Garda Civil que non, que o que facía a armadora era indicarlle o que tiña que dicir, pero dicíao "con boas palabras e de forma amable". Con todo, non dixo o mesmo de Padín, o cal insistía "de forma autoritaria que tiña que cambiar esa versión".

Así mesmo, despois ser rescatados, durante a viaxe de regreso a España, o armador e o capitán insistíronlle en que logo de chegar a territorio nacional, ao día seguinte ía haber unha reunión ás nove da mañá na oficina da empresa para tratar o tema de traer á súa familia a Galicia.  

Segundo palabras de Samuel, ambos insistiron moito en que acudise, pero finalmente non o fixo, xa que a súa nai adoptiva aconselloulle non ir e deixou de ter contacto tanto coa armadora como co capitán.