Dez anos do secuestro do empresario Abel Diéguez nunha corte de porcos: "Ainda teño pesadelos"

Cumpríronse xa dez anos do secuestro do empresario galego da madeira Abel Diéguez, retido seis días nunha corte de porcos en condicións infrahumanas. Despois de seis anos de tratamento, aínda ten pesadelos e máis dunha noite levántase sobresaltado por eses recordos, segundo relata nunha entrevista con EFE.

Foi en xaneiro de 2014 cando os seus secuestradores contactaron con el para un trato duns montes. Ao principio deulles longas, pero logo accedeu e quedou con eles.

Nada máis baixar do coche nun monte de Betanzos (A Coruña), encanorárono, vendáronlle os ollos, amordazárono e colocáronlle unhas abrazadeiras en pés e mans. Tras unha primeira noite de choiva e neve nunha casa derruída, os seus captadores trasladáronlle despois a Xar, unha aldea pertencente á localidade de Lalín (Pontevedra).

Con temperaturas moi baixas, coas mans atadas e encapuchado, Abel durmía nun colchón raído encima de lama, nun cortello sucio e pestilente, nunha corte de porcos.

Mentres, os secuestradores pediron á súa muller 70.000 euros polo rescate, unha cantidade que a familia puido reunir en apenas tres horas aterrada polas ameazas dos captadores de que matarían o empresario.

Un secuestro extorsivo pouco frecuente en España

Tratábase dun secuestro extorsivo, pouco común en España, "exportado" de México por un dos secuestradores, que residira nese país. Enseguida a Garda Civil creou un equipo conxunto con axentes da Policía Xudicial da Comandancia da Coruña e do Grupo de Secuestros e Extorsións da Unidade Central Operativa (UCO) do corpo.

A UCO despregou tamén todos os seus medios técnicos e de apoio, porque "cada hora que pasaba a situación podía ser máis crítica", como lembra a EFE uno dos investigadores. O rescate chegou con rapidez.

Foi esencial a colaboración da muller de Abel que, como di o axente, "facilitou moito noso labor porque en verdade soubo moi rápido entender o que necesitabamos dela" e seguiu as instrucións que a daban os expertos en negociación de secuestros.

Era ela quen recibía as chamadas dos secuestradores e "manexou moi ben a situación" mentres o equipo de investigación facía as súas pescudas e pescudaba quen eran os captadores. "A nosa principal premisa era localizar con vida a Abel, porque estiveron a piques de cortar as comunicacións e ameazaron con matalo".

"Varias veces achegábanse a min, encapuchado, e montaban a arma no meu oído", narra.

Durante o secuestro, un dos captadores desprazouse ata o lugar onde a esposa de Abel recibía as chamadas. Deixaron na caixa de correos unha carta do empresario como proba de vida, coa intención de que o pago do rescate fixésese canto antes.

A muller e os axentes que a apoiaban estaban na casa, pero conseguiron que o secuestrador non se decatase. "Foi unha situación complicada -relata a EFE o investigador-, porque a ver como lle explicas á familia que non é oportuno proceder á detención do 'malo' porque a prioridade era a liberación da vítima".

A realidade é que esa "anécdota" veu ben á investigación, porque achegou novos datos e permitiu que, tras seis noites de cativerio, a Unidade Especial de Intervención (UEI) da Garda Civil entrase no lugar onde Abel estaba retido e o liberase.

Oito persoas foron detidas, dúas delas os propietarios da casa onde Abel estivo retido. E as oito foron condenadas en 2016 pola Audiencia Provincial da Coruña a penas de seis a doce anos e medio de prisión, así como a indemnizar á vítima con 200.000 euros.

Dez anos de pesadelos, burlas e moi pouca vida social

A Abel o secuestro pasoulle factura. Non só tivo que estar seis anos medicándose, senón que os pesadelos deses crueis seis días sobresáltano aínda polas noites.

Tamén a nivel social padeceu e padece as consecuencias do seu secuestro. Conta a EFE que aínda sofre algunhas "burlas" dos seus conveciños, "malas caras" ou "miradas como dicindo 'algo faría este'". Ou cando lle din en ton irónico: "Que pouco valías, 70.000 euros". E hai quen lle chegue a dicir que o secuestro fora obra de "catro paletos".

"A nivel social non o pasei ben. Foron anos de malvivir, de saír moi pouco, de non relacionarme apenas, moi recluído en casa, evidentemente con perdas da capacidade de negocio por medo a que volva pasar", continúa.

Economicamente, o seu negocio "minguou moito", pero sobrevive, recalca. E asegura que nalgún momento expúxose irse de Galicia e, mesmo, de España, pero gústalle o seu país.

Tamén tentou cambiar de sector en dúas ocasións, con outras ideas, pero non callaron.

A Abel cústalle superalo.

"Ás veces polas noites levantas sobresaltado e con pesadelos por cousas que pasaron alí e que están aí na miña mente e non se van. De feito -prosegue-, estiven en tratamento ata o 2020, tomándome ata 12 pastillas ao día. Por elas, pasei de pesar 84 quilos a superar os 100".

Ten dous fillos, de 12 e 9 anos. Os dous saben o que lle pasou ao seu pai e de cando en vez pregúntanlle por eses días.

O apoio constante da Garda Civil

Na outra cara da moeda Abel sitúa á Garda Civil, coa que ten un contacto permanente e constante. Cos investigadores, con todos os que interviñeron e, mesmo, cos axentes que ao lago destes anos fóronse incorporando ás unidades que acabaron co seu secuestro.

"Involucráronse moito comigo e coa miña familia. Á marxe dos catro que somos en casa, dos meus sogros e da familia máis próxima, nestes anos foi sen dúbida a Garda Civil a parte máis humana que tivemos. Son os únicos que nos entenden, que comprenden o mal que o pasamos e estámolo pasando aínda", subliña.

En suma, Abel e a súa familia séntense moi apoiados por ese corpo. Este mesmo ano, el e a súa familia foron convidados a visitar as instalacións da UCO en Madrid. "Fixéronnos un recibimento impresionante", di emocionado o empresario, porque lle "toca moi fondo" cando fala dos axentes que o liberaron.