O 1 de Maio e a loita por un salario digno, por María Loureiro

Neste último día 1 de Maio, Día Internacional dos Traballadores, é común que os distintos sindicatos esixan mellores condicións laborais e salarios máis xustos. Isto, en contexto coa inflación e deterioración do poder adquisitivo, fai que as demandas sexan máis enfáticas e urxentes.

Neste ano, os grandes sindicatos de traballadores escolleron como slogan “Subir salarios, baixar prezos e repartir beneficios”. E, efectivamente, a situación en Galicia con respecto á perda de capacidade adquisitiva dos traballadores é moi preocupante.

Os últimos datos do INE sobre custos laborais, do último trimestre, indican un incremento dos soldos en termos medios nun ano do 2,7 % en Galicia, fronte ao 4,7 % no Estado. E isto acontece de xeito simultáneo á variación interanual do IPC en 2022, que se situaba en Galicia no 6,4 % con respecto a decembro do 2021, mesmo por riba da media estatal (6,0 %).

Neste pasado marzo, o dato xeral do incremento de prezos retrocedía ao de hai dous anos, arredor do 3 %, pero o dos alimentos seguía disparado ao 16 %. 

En fin, parece innegable a perda de poder adquisitivo dos traballadores no 2022, que nin con moito se viu compensada por subas no salario mínimo interprofesional ou a redución do IVE en certos produtos básicos tales como pan, leite e outras categorías básicas.

Obviamente o control salarial é unha medida eficaz cando tratamos de controlar a inflación, especialmente a que se chama inflación de segunda ronda. A inflación de segunda ronda refírese ao proceso en que o aumento inicial de prezos desemboca nunha cadea de aumentos noutros bens e servizos, o cal pode xerar, sen control salarial, que o aumento dos soldos poida inducir a unha maior suba de prezos.

A maiores, pode ser tamén ineficaz na loita contra a inflación, pois todo depende dos motivos que están detrás do aumento de prezos. Se falamos de aumentos dos prezos dos carburantes, e doutros impactos internacionais, parece que reducir salarios para combater a espiral inflacionista, ademais de non ser totalmente efectivo, será tamén unha política inxusta.

Por esta razón, é obvio que os sindicatos aproveiten para pedir outras medidas redistributivas e de apoio aos colectivos máis vulnerables.

Os datos do ano pasado amosan que onde hai organización dos traballadores si que hai aumentos salariais que poden ser importantes. En particular, se miramos as estatísticas de convenios asinados ata o peche de 2022, vemos que nese ano do total dos 3641 convenios asinados o aumento do salario pactado foi de 2,85 % e revisado á alza o 3,2 %.

Nos convenios de empresa, o aumento salarial medio foi revisado ata o 3,5 % de media, aínda que segue a ser ben por debaixo da inflación. Os sindicatos advirten que se non hai melloras salariais, teremos un clima de conflito social. E para evitalo, segundo esixen, hai que subir os salarios antes do verán e pechar miles de convenios colectivos este mes de maio que están pendentes de revisión.

As mesmas estatísticas amosan que os convenios asinados durante o 2023, que afectan a pouco máis de medio millón de empregados, rexistran aumentos salariais por riba do ano anterior, chegando a un incremento medio do 4,82 %, o cal supón un grande avance cara a gañar o poder salarial recentemente perdido.

Na maioría de devanditos convenios xa existe tamén unha cláusula de revisión salarial, que compensa en gran parte ou de todo o poder adquisitivo perdido no último ano e medio.

En resumo, veremos unha forte actividade negociadora, ou os sindicatos ameazan con convocar folgas masivas no outono.