O BBVA lanza unha OPA hostil sobre o Sabadell, por María Cadaval

Movemento rechamante no mundo bancario: o BBVA anunciou unha Oferta Pública de Adquisición (OPA) para facerse co Banco Sabadell, tras o fracaso da oferta amigable realizada tan só uns días antes derivado do rexeitamento do consello de administración da entidade catalá.

A OPA hostil é un movemento pouco usual no panorama bancario, mais non é inédito en España. No ano 1997 fora tamén o antigo Banco de Bilbao o que presentara unha proposta de fusión con Banesto e acto seguido unha OPA non admitida a trámite.

Hoxe non se sabe o que vai pasar con este novo movemento do banco vasco, pero agora son os accionistas do Sabadell os que teñen a chave, nomeadamente os principais fondos de investimento, xa que o BBVA condicionou a oferta a acadar o apoio do 50,01 % do capital do Sabadell. Dase a circunstancia de que BlackRock é o principal accionista tanto do BBVA coma do Banco Sabadell, nos que controla o 5,48 % e o 3,62 % respectivamente. Vanguard, xestora de fondos indexados, ten o 5,18 % do capital do banco vasco e un 5 % adicional pertence a Capital Research. En Sabadell ningún investidor supera o 4 % da propiedade, mais o 52 % do capital son accionistas institucionais, mentres que o 48 % son minoristas. Se o BBVA consegue convencer os primeiros, a razón dun título do banco que preside Carlos Torres por 4,83 accións do que preside Josep Oliu, tería a operación pechada. Exercitaría o seu dereito de esixir a venda pola forza das demais accións e realizaría así unha fusión por absorción.

Polo momento, a OPA conta co rexeitamento case unánime de autoridades e partidos políticos de todo signo, comezando polo ministro de Economía Carlos Cuerpo, que xa dixo que “o executivo ten a última palabra”. Mais isto non é de todo certo. Sobre a OPA en si, o Goberno non pode facer nada máis que apertar para que a retiren, onde si podería actuar é sobre o impedimento da fusión, o que deixaría os vascos cunha participación maioritaria nun banco filial sobre o que non podería executar a fusión e, claro, perdería interese a operación ao non poder realizar as sinerxías que se buscan con este movemento.

A tres días das eleccións en Cataluña, as persoas candidatas á presidencia da Generalitat de Cataluña rexeitan a operación “por fondo e forma”, segundo Savador Illa, e pola “perda de peso de decisión”, mentres que Alejandro Fernández afirmou que “sería unha moi mala nova para o país e Cataluña rexeita a absorción”. Na mesma liña se pronunciaron os candidatos independentistas, de dereitas e de esquerdas. Tampouco Carlos Mazón, president da Generalitat Valenciana, onde está formalmente a sede do Banco Sabadell, defende a OPA. Na mesma liña se pronunciaron os sindicatos e a patronal valenciana e catalá, non así a CEOE, que defendeu a liberdade de actuación das empresas.

Que suporía unha absorción por fusión do Sabadell por parte do BBVA?

A entidade que presentou a OPA defende que o resultado sería favorable para a cidadanía, ao ter mais capacidade para dar crédito, ate 5.000 millóns máis, mellores condicións para os traballadores e mellor atención ao público. O Goberno, pola súa banda, nega as tres afirmacións anteriores, apunta a que vai haber despedimentos, menos oficinas e menos crédito por mor da eliminación da competencia.

En todo caso, queda un longo camiño por diante ata que o Goberno poida actuar de xeito formal. Primeiro será o Banco de España o que realice o seu informe, que debe elevar ao BCE. Debe pronunciarse sobre a idoneidade e a solidez financeira do BBVA, mais non entran os bancos centrais en pronunciarse sobre a competencia no sector senón só sobre a solvencia. Despois será a CNMV a que se pronuncie sobre se a oferta está ben feita en termos formais. A continuación, a CNMC fixarase na concentración do mercado, que limita cando supera o 30 %, non sería o caso, pois a nova entidade acadaría o 22 % desta cota. Entón, non parece que estes informes poidan servir de base ao Goberno para opoñerse á operación, co que só lle quedaría a baza do risco sistémico do país. A súa negativa podería basearse en que o tamaño do novo banco sería tan grande que superaría o PIB do país. Mais isto xa sucede co Banco Santander.

O que parece evidente é que a fusión por absorción deixaría tres bancos —Banco Santander, BBVA-Sabadell e Caixa Bank— controlando un pouco mais o mercado, pois pasarían a ter o 75 % dos créditos totais —agora están arredor do 70 %—, un 65 % dos activos e un 35 % das oficinas.

En Galicia, a fusión daría como resultado a segunda maior entidade do país, tras Abanca, coa segunda rede de oficinas, superando ao Banco Santander e a Caixabank. Unha entidade con mais de mil persoas empregadas, que, debido ás duplicidades, acabarán cunha reestruturación de oficinas e a eliminación de postos de traballo, sobre todo na provincia da Coruña e Pontevedra. Un suma e segue que non deixou de producirse dende que comezara a crise financeira do ano 2007.

Agora toca agardar e ver, queda un longo camiño por diante ata comprobar se Torres cae ou se consagra con este movemento.