A repercusión da suba de tipos de xuro na débeda pública, por María Bastida

O Banco Central Europeo tomou dúas decisións importantes a pasada semana. Por unha banda, e de forma coordinada coa Reserva Federal Norteamericana, subiu medio punto os tipos de xuro. Por outra, anunciou a súa intención de terminar co programa de compra de débeda pública dos Estados Membros. 

En ambos os casos subxace a intención de enviar unha mensaxe moi clara: aínda queda camiño por diante para que a inflación entre na senda do tolerable. Por tanto, van seguir incidindo no encarecemento do prezo do diñeiro, e os países van necesitar facer esforzos se queren seguir pola senda do seu endebedamento. É dicir, que imos seguir transitando un camiño de política monetaria restritiva. 

Paralelamente, propuxo reducir a carteira de bonos soberanos e corporativos, que ascende a 5 billóns de euros. Algo, por certo, que levan tempo facendo tanto o Banco de Inglaterra como a FED. Polo momento, non haberá venda de activos, senón que non se renovarán os bonos que teñen un vencemento próximo -concretamente, os activos prepandémicos, que supoñen aproximadamente o 65 % do total da carteira-. 

Este anuncio, á súa vez, ten varias implicacións. En primeiro lugar, os estados van ter que facer esforzos por colocar a súa débeda pública. En segundo lugar, o sector privado terá que absorber esa débeda, que algúns analistas estiman na máis alta desde a crise de 2008.

Isto implica que os rendementos da débeda pública teñan que elevarse, para ser capaces de atraer investidores que adquiran os bonos. Polo tanto, haberá que pagar máis pola débeda pública contraída.

Á súa vez, unha subida da rendibilidade dos bonos podería implicar un aumento da prima de risco dos países (que mide a diferenza de rendibilidade entre o bono a dez anos e o equivalente alemán, o bund), o que significa que pode haber problemas para convencer investidores. Isto é particularmente importante para países como España, Italia ou Grecia, onde o BCE é o principal -incluso case único- comprador de débeda pública. 

O certo é que nos movemos nun terreo pantanoso, abonado pola incerteza. E como sabemos, poucas palabras hai que provoquen máis turbulencias no mercado que esta. Iso quere dicir que España ten que ser sumamente coidadosa cos sinais que emite, posto que o déficit e a débeda acumulada pode xerar bastantes quebradizos de cabeza no futuro.

Sería desexable ter un plan de reequilibrio orzamentario, de maneira que se transmita a idea de que o montante da débeda se mantén en límites asumibles, e que se seguirá a senda da contención.

Pola contra, pode dispararse a nosa prima de risco, aumentando a dificultade de colocar débeda no mercado. E o seguinte, xa o sabemos: os plans de axuste. A pesar de que a inminencia do ano electoral non convida o optimismo, confiemos en que a prudencia, por unha vez, se impoña.