Confirman a sentenza de 35 anos de cárcere para o violador de Igualada

A Sección de Apelación Penal da Sala Civil e Penal do Tribunal Superior de Xustiza de Catalunya (TSJC) confirmou "integramente" a sentenza da Audiencia de Barcelona que condenou a 35 anos de prisión un mozo por violar e tentar asasinar unha menor de 16 anos en Igualada (Barcelona) durante a madrugada do 1 de novembro de 2021.

Na sentenza, á que tivo acceso Europa Press, rexeita o recurso de apelación presentado pola defensa do condenado en que alegaba que actuara baixo os efectos do alcol, que sufría unha adicción crónica e que padecía unha "alteración mental grave".

O tribunal sostén que aínda que a sentenza recoñece que o procesado estaba diagnosticado con alcoholismo crónico, non quedou acreditado que no momento dos feitos tivese afectadas as súas capacidades intelectivas e volitivas como consecuencia do consumo previo de alcol nin que sufrise unha alteración psíquica como consecuencia dun consumo prologando no tempo.

Baséase nos feitos probados durante o xuízo, que permiten inferir "sen ningún tipo de dúbida" que o procesado tiña as súas capacidades plenamente conservadas, pois buscou un lugar solitario e pouco iluminado para agredir a vítima, o que significa, segundo o tribunal, que tiña consciencia de que o que se vai facer está mal.

Así mesmo, non se tratou dunha agresión "rápida e explosiva", senón que considera que cometeu todo tipo de atrocidades sobre a menor que seguen un patrón dificilmente compatible cunha intoxicación etílica, deixando a vítima á súa sorte, gravemente ferida, con baixas temperaturas, espida e levando a súa roupa.

Tampouco se aprecia nas imaxes captadas polas cámaras de seguridade da zona "ningunha afectación no seu modo de camiñar", pois seguía unha traxectoria rectilínea, de control e de vixilancia sobre a vítima, que tiña diante, e foi capaz de activar a app de Google maps no móbil para fixar o seu destino no mapa.

Sobre o informe pericial que serviu para acreditar que sofre alcoholismo crónico, sostén que "só se tivo en conta as manifestacións do procesado, xa que non se acompaña de ningún outro documento acreditativo da súa dependencia ao alcol e outros tóxicos" e subliña que cando ingresou en prisión non tivo síndrome de abstinencia.

Conclúe que "non é suficiente" para a aplicación da eximente solicitada pola defensa, que tería que probar que, por mor desta adicción crónica, no momento da comisión dos feitos o procesado estaba completamente incapacitado para comprender a ilicitude dos feitos.