O paro do transporte e a empatía das grandes agrupacións, por María Bastida

A situación de paro do sector de transporte non é nova, posto que o pasado ano houbo moito ruído ao redor dun paro en decembro que terminou consumándose no mes de xaneiro. Posteriormente, en agosto, aprobouse a coñecida como Lei da Cadea do Transporte, que pretendía a mellora das condicións de traballo dun sector responsable do 95 % do transporte das mercadorías neste país.

Nesta lei inclúense medidas que responden a algunhas das principais reivindicacións que fundamentaron no seu día as protestas dos transportistas. Por exemplo, o prezo do transporte debe ser superior os seus custos e os servizos de carga e descarga deben ser acordados entre transportista e cargador e, no seu caso,  formalizarse e individualizarse na contratación do servizo por adiantado. Cuestións moi lóxicas, tanto, que custa entender que teñan que ser blindadas por lei.

Con todo, as leis non están só para ser aprobadas, senón para ser cumpridas. E na maior parte dos casos, deben articularse mecanismos de control que permitan verificar o seu cumprimento. E é aquí, ao parecer, onde falla a formulación: se non hai ferramentas que obriguen a respectar estes puntos críticos para a sustentabilidade dos negocios, obriga a traballar practicamente a perdas, proseguindo tamén coas tarefas de carga e descarga taxadas, no mellor dos casos, a un prezo ridículo.

A diferenza do ano pasado, nesta convocatoria non parece haber unanimidade. En concreto, quen convoca o paro é a Plataforma en Defensa do Transporte de Mercadorías por Estrada, sen representatividade para exercer presión nas negociacións e conformada principalmente por transportistas autónomos. Pola contra, as grandes asociacións sectoriais son máis partidarias de deixar unha marxe temporal para que o Goberno perfile os mecanismos de control coas correspondentes normativas.

Neste contexto, estas grandes agrupacións quizá deberían mostrar algo máis de empatía e recoñecer que os pequenos transportistas son o elo débil da cadea e, probablemente, vense moito máis expostos a pequenas variacións de custo. Parece obvio que ninguén interrompe por capricho a súa actividade nun dos momentos máis álxidos do negocio, polo que haberá que investigar a parte de razón que poidan ter.

O resto da cadea, comerciantes e consumidores, debemos asumir que probablemente teremos algún problema. As folgas ou paros, como mecanismo de presión, sempre se expoñen en momentos sensibles que poden facer ceder a parte que debe ceder ás reivindicacións. Pero os primeiros prexudicados son, precisamente, os transportistas, que poñen en xogo neste período aproximadamente a cuarta parte da facturación anual.

Por tanto, unicamente nos queda prepararnos para o posible impacto: paciencia e comprensión, e esperar que a situación se reconduza canto antes.