Danse os primeiros pasos para beatificar a Antoni Gaudí, o 'arquitecto de Deus'

O papa aprobou este luns o decreto no que recoñece as "virtudes heroicas" do catalán Antoni Gaudí, coñecido como o 'arquitecto de Deus' polo seu traballo no deseño da Sacra Familia de Barcelona.

Francisco, que se atopa aínda convalecente da súa infección respiratoria, recibiu ao prefecto do Dicasterio da Causa dos Santos, Marcello Semeraro, e asinou algúns decretos, entre eles o do arquitecto español nacido o 25 de xuño de 1852 e falecido o 10 de xuño de 1926 en Barcelona.

O camiño cara á santidade ten tres etapas. O primeiro é ser declarado Venerable Servo de Deus, título que se dá a unha persoa falecida á que se recoñece "vivir as virtudes de maneira heroica". O segundo paso é ser beatificado, para o que e precisa demostrar que o venerable realizara un milagre. E o terceiro paso é a canonización, é dicir, ter realizado un segundo milagre para ser declarado santo. 

Un recoñecemento que chega despois de trinta anos de traballos

O proceso de beatificación do arquitecto impulsouse hai 30 anos pola Asociación para a probeatificación de Antonio Gaudí, fundada en 1992 e presidida por José Manuel Almuzara. Posteriormente o cardeal e arcebispo de Barcelona, Juan José Omella, constituíu a Asociación Canónica que substituíu a de carácter civil e acelerou o proceso.

Segundo a Asociación Canónica, Gaudí foi "testemuño de fe, home de fe, grande observador da natureza e arquitecto xenial e converteuse nunha figura universal da arquitectura moderna. A súa achega a esta disciplina rompeu cos esquemas establecidos. O testemuño de fe que ofreceu en vida, quedou plasmado na súa obra máis importante, a Sagrada Familia de Barcelona".

En marzo do ano 2000, a Santa Sé autorizara a apertura formal do proceso diocesano de beatificación que levou a constituír o correspondente tribunal para investigar a fama de santidade.

Na viaxe a España en 2010, o papa Bieito XVI, cando consagrou a Sagrada Familia, definiuno como un “arquitecto xenial e cristián consecuente” que “superou a escisión actual entre a conciencia humana e a conciencia cristiá, entre a existencia neste mundo temporal e a apertura a unha vida eterna, entre a beleza das cousas e Deus como a Beleza”.